Uroczystość odbyła się w kolejną rocznicę rozpoczęcia wywózek Policjantów wiosną 1940 roku, z obozu w Ostaszkowie do ówczesnego Kalinina (obecnie Tweru), gdzie mordowani byli strzałem w tył głowy, a następnie wywożeni do lasu w Miednoje i wrzucani do dołów śmierci.

          

          Zebranych gości powitał Komendant Główny Policji nadinsp. Marek Działoszyński. Podczas wystąpień okolicznościowych głos zabrali podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Marcin Jabłoński, prezes zarządu Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku Michał Krzysztof Wykowski oraz wiceprezes Ogólnopolskiego Stowarzyszenia „Rodzina Policyjna 1939 roku” z siedzibą w Katowicach Jarosław Olbrychowski.

 

        Modlitwę w intencji Policjantów odmówił Biskup Polowy Wojska Polskiego Jego Ekscelencja Józef Guzdek.

 

        Na uroczystości byli także: przedstawiciel Kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych płk. Mirosław Demediuk, Komendant Stołeczny Policji nadinsp. Mirosław Schossler, dowódca Garnizonu Warszawa gen. bryg. dr. Wiesław Grudziński, przedstawiciele Żandarmerii Wojskowej, Służby Więziennej, Staży Pożarnej, BOR-u  i innych służb oraz przedstawiciele Związków Zawodowych Pracowników Cywilnych MSW    i Niezależnych Związków Zawodowych Policjantów.

 

        Podczas uroczystości Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku reprezentowali w historycznych mundurach Pełnomocnik Komendanta Głównego Policji     mł. insp. dr. Tomasz Safjański, Pełnomocnik Komendanta Głównego Policji mł. insp. Tomasz Kowalczyk oraz prezes Stowarzyszenia Historycznego „Na Posterunku” kom. Przemysław Majewski.

 

       Obecni byli także uczniowie ze sztandarem Zespołu Szkół im. Michała Konarskiego w Warszawie, z Gimnazjum NR 45 im. Powstania Warszawskiego przy ul. Żelaznej 71 z Warszawy oraz z klas mundurowych Płockiego Uniwersytetu Ludowego (PUL).

Poczet Sztandarowy wystawili także: Zarząd Główny Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów Policyjnych oraz Niezależne Samorządne Związki Zawodowe Policjantów.

 

     Złożono wieńce i wiązanki kwiatów. Chwili zadumy towarzyszyła melodia „Śpij Kolego”.

 

     Uroczystość poprowadził insp. Grzegorz Jach Pełnomocnik Komendanta Głównego Policji ds. Promocji Bezpieczeństwa Publicznego i Współpracy z Organizacjami Pozarządowymi.

 

      Skład Pocztu Sztandarowego Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku stanowili uczniowie z klas mundurowych PUL z Gostynina.

 

      Posterunek honorowy przy Obelisku „Poległym Policjantom – Rzeczpospolita Polska” wystawili kom. Włodzimierz Jachimowicz oraz nadkom. Robert Karwan z Komendy Rejonowej Policji Warszawa III.

 

                                                                                                              (MKW)

 

Tekst wystąpienia prezesa zarządu Michała Krzysztofa Wykowskiego.

 

Szanowny Panie Ministrze,

Szanowny Panie Komendancie Główny Policji,      

Jego Ekscelencjo Księże Biskupie,       

Szanowni Państwo,

 

 

       73 lata temu z obozu w Ostaszkowie wywożono naszych Bliskich, Policjantów II RP.

Był to tragiczny, ostatni etap Ich drogi.

 

       Gasło lato 1939 roku, kiedy wyszli z domów i nigdy więcej do nich nie powrócili.       Szli w tę tułaczkę   tysiącami, piechotą, w granatowych mundurach.

 

       Po dotarciu do Ostaszkowa, do Niło Stołobieńskiego monasteru, smaganego zimnym wiatrem jeziora Seliger, przez długie miesiące trwali w chłodzie, głodzie, nękani chorobami. Po jutra wolnego nadzieję.

 

       Lecz ta wolność dla Nich, nigdy nie nastała. Wczesną wiosną 1940 roku, ruszyli w swoją ostatnią drogę. W mundurach, w których pozostali do samego końca.                                       Z godłem Rzeczypospolitej na piersi i z Polską w sercu.                                                   Wierni służbie i przysiędze po kres życia.

 

      Odebrano Ich rodzinom, które przez długie wojenne i powojenne lata, dźwigały ciężar życia bez Ojców i Mężów. Znosiły trudy codzienności, przy brakugłowy rodziny.  Na domiar wszystkiego dekret PKWN- u z 15 sierpnia 1944 roku o rozwiązaniu Policji Państwowej, określał przedwojennych Policjantów jako tych  „stojących na usługach okupantów”, a Ich rodziny skazywał na dodatkowe cierpienia.

        

      Dzięki paroletnim staraniom  - dzisiaj honorowego prezesa naszego Stowarzyszenia -       pana mecenasa Tadeusza Konona, Sejm Rzeczypospolitej w lipcu 2008 roku, wyrażając szacunek i uznanie dla Policji Państwowej, uznał ten dekret za krzywdzący i niesprawiedliwy.        Jeszcze raz bardzo dziękuję Panie Prezesie.

 

     Dzisiaj chodzi o to byśmy pamiętali o tych wspaniałych Policjantach, którym przerwano życie,  zabrano szczęście i marzenia.

 

ABYŚMY PAMIĘTALI –    bo przecież  pamięć jest także przestrogą na przyszłość.

 

     Kiedy mówię o pamięci, myślę także o tej w wymiarze materialnym.

Dziękuję z tego miejsca Panu nadinspektorowi Markowi Działoszyńskiemu Komendantowi Głównemu Policji, za podjęte kroki i wysiłki, zmierzające do utworzenia, długo oczekiwanego Muzeum Policji. Tego ważnego dla nas miejsca  materialnej pamięci,             po przedwojennej Policji Państwowej.

 

       Tej Policji która zapisała w międzywojniu piękną kartę, była formacją szanowaną           w społeczeństwie, ale także wśród innych europejskich Policji.

 

       Ta sama Policja Państwowa, zapłaciła przecież cenę najwyższą. Jako służba mundurowa przestała istnieć.

 

       To dzieło zniszczenia zapoczątkowali sowieci, przez okupację kontynuowali hitlerowcy,        a kresu dokonał powojenny Urząd Bezpieczeństwa Publicznego.

Jesteśmy winni pamięć tym Policjantom, funkcjonariuszom państwowym.                     Pamięć nieustającą. Także tę materialną.

 

       Kończąc dziękuję za to uroczyste spotkanie i chwilę refleksji.

 

       Pozdrawiam gorąco dzieci przedwojennych Policjantów, członków Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, którzy dla nas - kolejnych pokoleń - są tym szczególnym pomostem łączącym czasy obecne z okresem przedwojennej Polski.

 

       Dziękuję bardzo młodzieży, uczniom z klas mundurowych, w stronę których kierujemy wielkie nadzieje.

 

       Dziękuję Panie Ministrze, Panie Komendancie.