I przyjdzie czas taki, że słońce majowe nad cmentarzyskiem swych najlepszych dzieci,
Snopem gorących promieni zaświeci,
A krzew dziś smutnie chylący głowę, soków z męczeńskich zaczerpnąwszy kości,
Zakwitnie kwiatem przecudnej młodości i wyda owoce zdrowe.    
                                                                                                                

                                                                                                                            Jan Kasprowicz

 

Historia

      13 kwietnia 1990 roku, ówczesny prezydent Rosji Michaił Gorbaczow przekazał urzędującemu prezydentowi RP Wojciechowi Jaruzelskiemu część dokumentów dotyczących zbrodni sowieckich dokonanych na obywatelach polskich wiosną 1940 roku, w tym w znaczącej części funkcjonariuszach Policji Państwowej. Ten gest strony rosyjskiej, otworzył nowy rozdział w międzypaństwowych stosunkach, w żmudnym dochodzeniu do prawdy o zbrodni katyńskiej.

Za sprawą utworzonego w listopadzie 1990 roku w Katowicach Ogólnopolskiego Stowarzyszenia „Rodzina Policyjna 1939 roku” z jego pierwszym prezesem Witoldem Banasiem, zaczęły powstawać w całym kraju Oddziały Stowarzyszenia „Rodzina Policyjna 1939 roku”, skupiające w swoich szeregach rodziny Policjantów - Ofiar Zbrodni Katyńskiej.
Ich członkami założycielami, były przede wszystkim dzieci przedwojennych Policjantów zamordowanych w 1940 roku przez NKWD na terenie Rosji Sowieckiej, ale także potomkowie funkcjonariuszy Policji Państwowej (w okresie okupacji hitlerowskiej Policji Polskiej), którzy zostali zamordowani przez Niemców oraz krewni Policjantów zaginionych bez śladu
w latach II wojny światowej.

Powstające „Rodziny Policyjne” nawiązały swą nazwą do organizacji międzywojennych skupiających rodziny funkcjonariuszy Policji Państwowej.

     W okresie II RP - w 1928 roku - powstało Stowarzyszenie Rodzina Policyjna, którego podstawowym zadaniem statutowym była samopomoc rodzinom funkcjonariuszy Policji Państwowej poległym podczas pełnienia służby, pomoc wielodzietnym i ubogim rodzinom policjantów oraz prowadzenie sierocińców i ochronek dla dzieci policjantów.

      Z chwilą wybuchu II wojny we wrześniu 1939 roku, działalność Rodziny Policyjnej - podobnie jak wielu innych organizacji – z oczywistych powodów została ograniczona,
a po zakończonej wojnie w okresie PRL-u, posiadany majątek Stowarzyszenia przeszedł na rzecz Skarbu Państwa, zaś Stowarzyszenie Rodzina Policyjna przestało istnieć.

     Po transformacji ustrojowej, którego ważnym elementem były pierwsze w Polsce wolne wybory 4 czerwca 1989 roku, rodziny przedwojennych Policjantów zamordowanych podczas wojny, zaczęły organizować się na terenie całego kraju, podobnie jak rodziny spokrewnione  z Ofiarami Zbrodni Katyńskiej.

     Ze względu jednak na tragiczne okupacyjne  doświadczenia, które w szczególny sposób dotknęły korpus policyjny, powstające w latach dziewięćdziesiątych organizacje pod nazwą „Rodzina Policyjna” przyjęły jeszcze datę „1939 roku”, jako symbol kontynuacji działalności przedwojennej Rodziny Policyjnej.

     Dzisiaj naczelnym  zadaniem statutowym tych organizacji, jest popularyzacja wiedzy, przywracanie prawdy historycznej i pielęgnacja pamięci o funkcjonariuszach Policji Państwowej II RP i Policji Polskiej GG, zamordowanych, poległych i zaginionych podczas okupacji niemieckiej i sowieckiej.

      Warto podkreślić, że od 1997 roku do chwili obecnej, opieką nad rodzinami funkcjonariuszy Policji, którzy zginęli na służbie, zajmuje się z pełnym oddaniem i zaangażowaniem Fundacja Pomocy Wdowom i Sierotom Po Poległych Policjantach, która      w ten sposób nawiązuje do pięknych i szlachetnych idei przedwojennej Rodziny Policyjnej.

Utworzenie Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku

       W maju 1996 roku z inicjatywy Leonarda Suchana, syna przedwojennego Policjanta zamordowanego w 1940 roku w Kuropatach oraz życzliwego wsparcia ze strony mł. insp. Romualda Stępniewskiego ówczesnego Naczelnika Centrum Kultury Policji Komendy Głównej Policji i mjr rez. Zygmunta Andrzeja Kowalczyka, powołano 5-osobowy Zespół Organizacyjny do utworzenia Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, będącego częścią struktury Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku z siedzibą w Katowicach.

       10 lutego 1997 roku ukonstytuował się  Zarząd Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, którego przewodniczącym został Leonard Suchan, wiceprzewodniczącym Andrzej Holubek, a członkami zarządu Lidia Gordon-Wziątek, Kazimierz Ptaszkiewicz oraz Kazimierz Purzycki. Kilka miesięcy później dołączyli do nich nowi członkowie -Hieronim Pakulski wraz z żoną Marią Pakulską.

       Program działalności Stowarzyszenia, był integralną częścią założeń Wydziału Kultury Policji. Jego ideą było kultywowanie pamięci o przedwojennych funkcjonariuszach Policji Państwowej oraz dążenie do eksponowania wartości moralnych i patriotycznych, jakimi kierowali się Policjanci w służbie społeczeństwu w okresie istnienia niepodległej
II Rzeczypospolitej, ale także w okresie II wojny światowej. Jednym z priorytetów było przekazywanie społeczeństwu prawdy historycznej oraz popularyzowanie wiedzy o wielkiej ofierze życia, jaką złożyła polska Policja w latach ostatniej wojny.

      W pierwszym okresie działalności Oddziału Stowarzyszenia, fundamentalne znaczenie stanowiło moralne wsparcie ze strony nadinsp. Marka Papały, ówczesnego Komendanta Głównego Policji.

      19 grudnia 1997 roku podczas spotkania opłatkowego WSRP 1939 roku, Duszpasterz Policji biskup Marian Duś, dostrzegając potrzebę działalności Stowarzyszenia, wyznaczył
na jego kapelana ks. Andrzeja Kwaśnika, tragicznie zmarłego w katastrofie samolotowej w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku.

     1 czerwca 2000 roku  na zebraniu Warszawskiego Oddziału OSRP 1939 roku, obecni członkowie zdecydowali o wyłączeniu ze struktur Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku z siedzibą w Katowicach i utworzeniu samodzielnej organizacji realizującej podobne zadania statutowe.       

    W zebraniu założycielskim nowego stowarzyszenia o nazwie Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 r., uczestniczyli: Leonard Suchan, Tadeusz Konon, Kazimierz Purzycki, Eugenia Florek, Maria Pakulska oraz Jolanta Garbacz.

    15 czerwca 2000 roku, odbyło się pierwsze Walne Zebranie Wyborcze, w którym uczestniczyło 20 osób. Wybrano wówczas władze Stowarzyszenia w następującym składzie:

Prezes – Leonard Suchan

Wiceprezes - Tadeusz Konon

Sekretarz - Maria Pakulska

Skarbnik - Eugenia Florek

Członek  - Jolanta Garbacz

Powołano Komisję Rewizyjną w składzie:

Przewodnicząca - Ryszarda Śliwowska

Wiceprzewodniczący - Jerzy Górzyński

Członek - Edward Klimuk

     Stowarzyszenie rozpoczęło swoją działalność na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15.05.2000 o wpisie do rejestru Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 r. (sygn. Akt VII NS Rej ST 428/00/zał.)

    Grono nowo powstałego Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, zasilili także członkowie działającego od kilku lat przy Warszawskim Ośrodku Kultury – Klubu Historii Policji, zrzeszającym potomków przedwojennych oficerów Policji Państwowej i Policjantów, którzy ponieśli ofiarę życia ze strony okupanta niemieckiego.

     Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku początkowo korzystało z gościnnych pomieszczeń Centrum Kultury Policji Komendy Głównej Policji przy
ul. Rakowieckiej 2b, gdzie dzięki życzliwości jego szefa mł. insp. Romualda Stępniewskiego, Stowarzyszenie mogło prowadzić działalność, zwoływać zebrania oraz organizować spotkania okolicznościowe.

     Stowarzyszenie od wielu lat ma swoją siedzibę na terenie Komendy Głównej Policji przy ul. Domaniewskiej 36/38 w Warszawie. Dzisiaj (2017 r.) organizacja liczy łącznie
220 członków zwyczajnych, wspierających i honorowych.

Posiada Oddział Terenowy w Kielcach zrzeszający rodziny Policjantów II RP z województwa świętokrzyskiego.

      W Warszawskim Stowarzyszeniu Rodzina Policyjna 1939 roku, skupieni są członkowie działający na terenie Warszawy i okolic, Radomia, Nowego Targu, Lublina, Krosna, Włocławka, Gostynina, Chojnic i innych miejsc.

     Ma ono w  swoich szeregach także czynnych Policjantów, rekonstruktorów w historycznych mundurach Policji Państwowej z okresu II RP, którzy uczestniczą w dorocznych uroczystościach, wystawiając swe delegacje, chorążych pocztu sztandarowego, asystę honorową oraz posterunki przy obiektach pamięci. Uczestniczą także w organizowanych
w związku z rocznicami i innymi wydarzeniami rekonstrukcjach historycznych - obrazach ożywionej historii,  co zawsze spotyka się z dobrym przyjęciem widzów. Ta nowoczesna formuła przekazywania i uwrażliwiania na historię policyjnej formacji odnosi zdecydowanie pozytywny skutek, co można obserwować po zainteresowaniu licznych uczestników tych spotkań, zwłaszcza dzieci i młodzieży.

      Od 2003 roku Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku decyzją Kapituły „Honorowego Medalionu Pamięci Pieta Miednoje 1940”, przyznaje to zaszczytne wyróżnienie osobom i instytucjom, które swoją postawą i realnym działaniem, przywracają prawdę historyczną oraz pielęgnują pamięć o  polskich Policjantach zamordowanych
na Wschodzie wiosną 1940 roku. Do chwili obecnej zostało uhonorowanych łącznie 20 osób i instytucji.

      Stowarzyszenie honoruje także Medalem „Za Zasługi dla Stowarzyszenia”, odznaczeniem  ustanowionym uchwałą Zarządu Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 r., NR 32 z 23.02.2011 roku i przyznawanym za pracę na rzecz realizacji celów statutowych organizacji.

      W 2010 roku z inicjatywy Beaty Przybyszewskiej – Kujawy, ówczesnej Wiceprezes Zarządu, został ufundowany przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych Sztandar Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku. Uroczystość wręczenia miała miejsce w lipcu 2010 roku na dziedzińcu Komendy Głównej Policji w Warszawie,
przy Obelisku „Poległym Policjantom – Rzeczpospolita Polska”.

Prezesi Zarządu Stowarzyszenia w kolejnych latach:

Leonard Suchan – Prezes Oddziału Warszawskiego OSRP 1939 r. (1996 – 2000)

Leonard Suchan – Prezes WSRP 1939 r. (2000 – 2002)

Tadeusz Konon – Prezes WSRP 1939 r.  (2002 – 2009)

Stefan Narewski – Prezes WSRP 1939 r. (2009 – 2010)

Beata Przybyszewska - Kujawa – Prezes WSRP 1939 r. (2010 – 2012)

Michał Krzysztof Wykowski – Prezes WSRP 1939 r. (od 2012 )

Pamięć ocalona i nieustająca…

      Pamięć przechowana w trudnych powojennych latach przez dzieci zamordowanych Policjantów II RP, dzisiaj dla nas – następnych pokoleń – jest wielkim zobowiązaniem wobec tragicznej historii Ofiar Zbrodni Katyńskiej i innych okrutnych mordów dokonanych na polskich Policjantach, ale także wyzwaniem i wielkim pytaniem na przyszłość - jak dbać skutecznie o prawdę historyczną, wyrażać wieczny szacunek protoplastom policyjnej formacji, ożywiać w młodych sercach potrzebę pielęgnacji narodowej historii, pamiętać
i przypominać…

      Niewątpliwie istotnym działaniem Stowarzyszenia jest organizacja oraz wspieranie cyklicznych dorocznych wydarzeń, oddających hołd zamordowanym, poległym i zaginionym funkcjonariuszom Policji Państwowej II RP.

      Wśród tych wpisanych na stałe w kalendarz działań Stowarzyszenia są wrześniowe pielgrzymki na Polski Cmentarz Wojenny w Miednoje na terenie Rosji, który odwiedzamy zawsze 2 września, w kolejne rocznice otwarcia i poświęcenia tej największej na świecie policyjnej nekropolii, powstałej w 2000 roku za sprawą środowisk Rodzin Katyńskich
i Rodzin Policyjnych 1939 roku w całym kraju. Do 2013 roku wrześniowe pielgrzymki były liczniejsze od tych odbywających się dzisiaj. Z powodu trudnej sytuacji politycznej
oraz napiętych relacji polsko-rosyjskich, reprezentacja Policji i Stowarzyszeń Rodzin Policyjnych 1939 roku podczas corocznych odwiedzin cmentarza w Miednoje, Tweru
i Ostaszkowa  jest dużo skromniejsza.    

      Pielgrzymujemy również do Częstochowy – zawsze w ostatnią niedzielę września -  w dniu św. Michała Archanioła, w ramach Jasnogórskich Spotkań Środowiska Policyjnego, gdzie modlimy się i oddajemy hołd zamordowanym Policjantom przed Tablicą „Gloria Victis”.

      Każdego roku na początku kwietnia, spotykamy się wraz z Kierownictwem Policji  w miejscu szczególnym dla naszego środowiska, na dziedzińcu Komendy Głównej Policji
w Warszawie, przy Obelisku „Poległym Policjantom – Rzeczpospolita Polska”, wspominając naszych bliskich. Oddajemy wtedy szacunek kilkunastu tysiącom Policjantów
w granatowych mundurach, Ofiarom ostatniej wojny.

      Składamy także hołd przed Grobem Nieznanego Polskiego Policjanta w Katowicach, gdzie corocznie we wrześniu uczestniczymy w uroczystościach rocznicowych.                                                                                                           

      Od wielu lat - 17 września - w kolejne rocznice napaści ZSRS na Polskę, uczestniczymy w uroczystych obchodach na skwerze Matki Sybiraczki w Warszawie przy pomniku Poległym i Pomordowanym na Wschodzie, organizowanymi przez prezydent miasta stołecznego Warszawy, gdzie reprezentujemy Rodziny Policyjne 1939 roku.

       Każdego 5. marca, w kolejne rocznice podpisania przez Józefa Stalina zbrodniczego dokumentu skazującego na śmierć 22 tysiące polskich obywateli, w tym funkcjonariuszy Policji Państwowej, uczestniczymy jako Stowarzyszenie wraz z pocztem sztandarowym w uroczystej Mszy Świętej w kościele św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.

       W kwietniu i wrześniu członkowie Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, biorą udział w uroczystych mszach świętych w Katedrze Polowej Wojska Polskiego oraz na placu apelowym Muzeum Katyńskiego, którym przewodniczy JE ks. bp. Józef Guzdek Biskup Polowy WP.

       Wśród ważnych działań Stowarzyszenia, integrujących środowisko Rodzin Policyjnych, są spotkania te szczególnie rodzinne opłatkowo - noworoczne organizowane przez Zarząd Stowarzyszenia w grudniu każdego roku. Są one okazją do spotkań członków Stowarzyszenia z przedstawicielami Komendy Głównej Policji, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Szefami instytucji współpracujących od wielu lat ze Stowarzyszeniem m.in. Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, Instytutu Pamięci Narodowej, Muzeum Wojska Polskiego, Muzeum Katyńskiego, Centralnej Biblioteki Wojskowej oraz przedstawicielami wielu organizacji pozarządowych – Stowarzyszeń, Związków i Fundacji.

SZACUNEK, PAMIĘĆ, EDUKACJA

        Dwie dekady działań Stowarzyszenia to wiele ważnych i zrealizowanych projektów, które z dzisiejszego punktu widzenia są już historią, ale także pozostają trwałym śladem aktywności kolejnych zarządów i członków Stowarzyszenia.

        2 września 2000 roku został otwarty i poświęcony Polski Cmentarz Wojenny m. in. w Miednoje na miejscu dołów śmierci, do których trafiali nasi Bliscy - polscy Policjanci -przywożeni martwi na ciężarówkach, wprost z katowni NKWD w ówczesnym Kalininie (dzisiejszym Twerze).

Cmentarz w Miednoje został zbudowany dzięki zaangażowaniu Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa a w szczególności osobistego wsparcia jej Sekretarza Andrzeja Przewoźnika, który zginął tragicznie w katastrofie samolotowej 10.04.2010 roku.

Prowadzona była także zbiórka pieniężna w postaci cegiełek przez Stowarzyszenia Rodzin Katyńskich i Rodzin Policyjnych 1939 roku, w tym przez Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku. Z chwilą otwarcia cmentarza, na którym znalazło się 6311 tabliczek epitafijnych, wielu z nas – członków rodzin – mogło pochować naszych bliskich, którzy zginęli sześćdziesiąt lat wcześniej na nieludzkiej ziemi.

      Niewątpliwie istotnym osiągnięciem Stowarzyszenia - dzięki pięcioletnim staraniom ówczesnego Prezesa mec. Tadeusza Konona - było doprowadzenie do uchylenia przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej dekretu PKWN z 15 sierpnia 1944 roku o ”Rozwiązaniu Policji Państwowej”, który zakłamywał historię i szargał dobre imię przedwojennych Policjantów, skazując ich na pohańbienie przez długie powojenne lata.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej na posiedzeniu w dniu 25 lipca 2008 roku i w podjętej uchwale, wyraził szacunek przedwojennej Policji Państwowej, przywrócił godność naszym ojcom i dziadkom, ale także ich służbie, zakończonej śmiercią zadaną przez NKWD na przełomie kwietnia i maja 1940 roku.

Podważył także kłamliwą treść wspomnianego dekretu PKWN-u, mówiącego o rzekomej kolaboracji z okupantami, podczas gdy Policjanci - Ofiary Zbrodni Katyńskiej - od ponad 4 lat spoczywali pomordowani w bezimiennych dołach śmierci. Treść uchwały objęła Policję Państwową II RP, Policję woj. Śląskiego oraz tzw. Policję „granatową” GG okresu okupacji, której członkowie w większości współdziałali w ramach struktur konspiracyjnych.

Uchwała podjęta w tym dniu, stanowi na zawsze symboliczne oczyszczenie korzeni służby dla młodej generacji Policjantów III RP i kandydatów do Policji.

      Kolejnym ważnym działaniem Stowarzyszenia, było podjęcie starań i pozyskanie sojuszników  - w ramach współpracy z Rodzinami Katyńskimi i Rodzinami Policyjnymi 1939 roku rozsianymi po całym kraju – w sprawie pośmiertnych awansów na pierwszy stopień oficerski dla Ofiar Zbrodni Katyńskiej, spoczywających w Miednoje i innych cmentarzach wojennych na Wschodzie. Udało się przekonać do tego pomysłu ówczesnego Prezydenta RP śp. Lecha Kaczyńskiego. W przypadku przedwojennych oficerów Policji postanowiono awansować ich o jeden stopień służbowy i było to w gestii ministra właściwego do rodzaju służby mundurowej.

Awans dotyczył ponad 13,5 tysięcy Ofiar Zbrodni Katyńskiej. 5 października 2007 roku. przez trzy dni nazwiska awansowanych, odczytywane były przed Grobem Nieznanego Żołnierza na pl. Marszałka Piłsudskiego w Warszawie. Stopnie aspiranta Policji Państwowej (pierwszy stopień oficerski w przedwojennej Policji) zostały nadane szeregowym Policji,
a pozostałym przedstawicielom innych służb mundurowych II RP, zamordowanych przez NKWD i dzisiaj spoczywających w Miednoje, Katyniu i Charkowie, nadano pierwszy stopień oficerski - podporucznika. Akty nominacyjne, które były próbą moralnego zadośćuczynienia, zostały wręczone rodzinom zamordowanych oficerów. Awanse te, niestety, nie objęły wszystkich zamordowanych wiosną 1940 roku. Stało się tak m. in. z powodu braku pełnej dokumentacji oraz zweryfikowanej wiedzy na temat miejsca ich spoczynku. Pozostaje
to sprawą jeszcze niedokończoną, której realizacja przez Prezydenta jest absolutnie konieczna.

      W 2011 roku Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku, na którego czele stała wówczas Beata Przybyszewska-Kujawa, było inicjatorem pięknego działania podkreślającego rolę i wyrażającego  szacunek Wdowom Katyńskim, dzielnym kobietom, zmagającym się w powojennych latach z trudami codzienności, samotnym wychowaniem dzieci i rezygnacją z pełnego życia. Tragedia Ofiar Katyńskich, pociągnęła za sobą na długie lata traumę i dramat rodzin pomordowanych. I właśnie na ten aspekt zwróciło uwagę Stowarzyszenie, pozyskując zainteresowane sprawą podmioty i sponsora. Przygotowało ogólnopolski konkurs plastyczny na małą formę rzeźbiarską poświęconą Wdowom Katyńskim, których w owym czasie pozostało w kraju żyjących zaledwie 40.

Z kilkudziesięciu prac, które napłynęły z całego kraju na konkurs plastyczny, została wyłoniona jedna. Na jej  podstawie Mennica Państwowa wykonała 40 Medalionów.

Wielka Gala wręczenia Medalionów, z udziałem Karoliny Kaczorowskiej prezydentowej RP na Uchodźctwie, odbyła się w sali koncertowej Zamku Królewskiego w Warszawie w dniu 16 września 2011 roku.

Było to symboliczne złożenie hołdu Wdowom po funkcjonariuszach i oficerach Policji Państwowej, Wojska Polskiego oraz innych formacji mundurowych II RP, tragicznie zgładzonych na Wschodzie wiosną 1940 roku.

     Kolejnym ważnym działaniem upamiętniającym zamordowanych przez NKWD obywateli polskich wiosną 1940 roku, jest trwająca od 2008 roku ogólnopolska akcja sadzenia „Dębów Pamięci”, której ideą jest uczczenie Ofiar Zbrodni, przywrócenie Ich sylwetek zbiorowej pamięci narodu, poprzez posadzenie 21.857 drzew. Każdy Dąb upamiętnia konkretną osobę, która zginęła w Katyniu, Twerze, Charkowie, Kijowie, Mińsku… Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku współorganizowało i uczestniczyło w sadzeniu kilkudziesięciu Dębów Pamięci - żywych pomników - poświęconych Ofiarom zbrodni katyńskiej.

Inicjatywa upamiętniania Ofiar poprzez sadzenie drzew zrodziła się w Stowarzyszeniu Parafiada kierowanym wówczas przez Ojca Józefa Jońca, który tragicznie zginął w katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem 10.04.2010 roku.

„Dęby Pamięci”, upamiętniające Policjantów Policji Państwowej, zamordowanych w Twerze (wówczas Kalininie) i spoczywających na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje, sadzone są od wielu lat na terenie szkół, parków miejskich i jednostek Policji.

      Na sercu leży nam edukacja młodzieży szkolnej, uczniów klas mundurowych o profilu policyjnym, którzy w przyszłości będą aplikowali do szeregów Policji. W ramach współpracy
z uczniami tych klas, prowadzone są lekcje i okolicznościowe wystawy dotyczące historii Policji II RP. Świadomi jako Stowarzyszenie naszych skromnych możliwości, mamy jednak aspiracje i pokładamy nadzieję na ukształtowanie i wychowanie młodzieży, dla której ważny będzie etos służby policyjnej, szacunek dla munduru i historii formacji. Chcemy
na przykładzie przedwojennych Policjantów oddanych służbie i wiernych do końca przysiędze, jaką złożyli Ojczyźnie, ukazywać właściwe postawy i godne naśladowania wzorce osobowe.

Przykładem troski Stowarzyszenia o kompleksową edukację historyczną klas mundurowych, jest inicjatywa napisania pierwszego podręcznika dla klas mundurowych o profilu policyjnym, w którym położony został istotny akcent na zagadnienia historii Policji Państwowej II RP, jej utworzenia, służby w międzywojniu oraz niezwyczajnej ofiary  złożonej przez tę formację na ołtarzu niepodległości ojczyzny.

Inicjatorem napisania podręcznika jest podinsp. Zbigniew Bartosiak Naczelnik Wydziału ds. Ceremoniału Policyjnego GKGP, wieloletni i zasłużony w wielu działaniach członek Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku. Część historyczną podręcznika opiniowali członkowie Stowarzyszenia: Anna Wesołowska Członek ZG oraz Michał Krzysztof Wykowski Prezes ZG WSRP 1939 roku.

      Podinsp. Zbigniew Bartosiak, jest także pomysłodawcą pierwszej w historii konferencji naukowej „Wyzwania dla klas policyjnych w procesie edukacji społecznej”, która odbyła się z udziałem Mariusza Błaszczaka Ministra SWiA 6 kwietnia 2016 roku w Komendzie Głównej Policji. Dzisiaj istnieje około 950 takich klas w 300 szkołach ponadgimnazjalnych, które łącznie kształcą blisko 25 tys. uczniów. W edukację uczniów klas policyjnych angażowani są czynni policjanci. Proces ten funkcjonuje w oparciu o porozumienia pomiędzy dyrektorami szkół a kierownikami jednostek Policji. Na tę chwilę zawartych zostało ok. 200 takich porozumień. Absolwenci klas policyjnych otrzymują także dodatkowe punkty podczas ubiegania się o przyjęcie w szeregi Policji, o co od wielu lat głośno postulowało Warszawskie Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku. Podczas wspomnianej konferencji zaprezentowany został jednolity program kształcenia dla klas policyjnych, który poza kształtowaniem postaw etycznych, rozwijania określonych kompetencji i umiejętności, uwzględnia także profilaktykę oraz sprawność fizyczną wychowanków. Ta standaryzacja nauczania, która stała się jednym z celów twórców  programu, w założeniu ma wspierać nauczycieli, a także przygotowywać kandydatów do postępowania kwalifikacyjnego przed przyjęciem do szeregów Policji.

     Istotnym z punktu widzenia celów wychowawczych stawianych przez Stowarzyszenie, jest Pakiet edukacyjno-historyczny, poświęcony pamięci polskich Policjantów zamordowanych wiosną 1940 roku na terenie Rosji sowieckiej. Jest także hołdem złożonym wszystkim Ofiarom zbrodni katyńskiej przez współczesnych policjantów i Rodziny funkcjonariuszy Policji Państwowej II RP. Publikacja ta ma na celu wspieranie wielu podejmowanych już przez Stowarzyszenie działań, ukierunkowanych na ocalenie w pamięci młodych Polaków jednej
z najczarniejszych kart II wojny światowej – Zbrodni Katyńskiej. Pakiet edukacyjno-historyczny w reżyserii insp. Grzegorza Jacha, został przygotowany w 2014 roku przez Gabinet Komendanta Głównego Policji oraz Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku. Opracowanie skierowane zostało przede wszystkim do uczniów szkół ponadgimnazjalnych, uczniów klas o mundurowym profilu policyjnym, słuchaczy szkół policyjnych oraz organizatorów społecznych inicjatyw kształtujących postawy patriotyczne. Stanowi on dobre wprowadzenie do lekcji i wykładów poświęconych zbrodni dokonanej przez NKWD na polskich żołnierzach i policjantach. Pakiet edukacyjno-historyczny, zawiera trzy obrazy filmowe:  „Wigilia w Ostaszkowie” „Miednoje 1940” oraz dokument „Czekałam jak Penelopa”. Zrealizowane w konwencji teatru telewizji z udziałem publiczności, przedstawiają historię zbrodni katyńskiej z dwóch perspektyw: kobiet i rodzin oczekujących na powrót z obozu w Ostaszkowie swoich synów i mężów oraz obraz z perspektywy samych funkcjonariuszy Policji Państwowej, którzy nie tracą nadziei na szczęśliwy powrót do domu. Kulminacją tej historii jest sama zbrodnia katyńska ukazana w obrazie „Miednoje 1940”, której spuścizną pozostają zbiorowe mogiły, odkryte przez rodziny po 60 latach, kiedy podczas ekshumacji, ziemia odkrywa straszną prawdę.

Ostatnim elementem tryptyku jest dokument „Czekałam jak Penelopa”, w którym po 70-ciu latach od dokonanej zbrodni na  funkcjonariuszach Policji Państwowej, głos zabiera jedna z Wdów Katyńskich - Pani Zofia Romanowska z Gdyni. W wieku 105 lat, opowiada o dramacie wojny i nieustannej nadziei na odnalezienie męża policjanta.  Opowiada również o niezwykłej sile miłości do aspiranta Policji Państwowej Antoniego Romanowskiego, więźnia Ostaszkowa, zamordowanego w 1940 roku w Kalininie (Twerze) i pogrzebanego
w Miednoje. Z pakietu edukacyjno-historycznego, korzystają nauczyciele i uczniowie szkół licealnych, tzw. „mundurowych”, które współpracują z Warszawskim Stowarzyszeniem Rodzina Policyjna 1939 roku, w zakresie edukacji historycznej dotyczącej Zbrodni Katyńskiej.

     Wśród projektów Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, skutecznie realizowanego latach 2004-2007 - dzięki inicjatywie i osobistemu zaangażowaniu Tadeusza Konona, ówczesnego prezesa Zarządu, była organizacja kolonii letnich w Polsce dla dzieci rosyjskich obwodu twerskiego i z okolic Miednoje.

Projekt ten w  założeniu miał  na celu budowanie relacji polsko-rosyjskich oraz edukację historyczną młodych Rosjan, którzy mogliby zapoznać się z trudną historią naszych narodów.

Dzieci rosyjskie podczas kolonii letnich wypoczywały na terenie ośrodków policyjnych MSW w Polsce.

Wspólne przybywanie młodzieży rosyjskiej i polskiej, powodowało ich zbliżenie i integrację. Obok wypoczynku, był także czas na wspólne rozmowy o trudnych relacjach polsko-rosyjskich. Na przestrzeni kilku lat, dzięki temu działaniu wspartemu organizacyjnie przez Rząd RP oraz Komendę Główną Policji, Polskę odwiedziło ponad 200 rosyjskich dzieci.

    Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku, była także pierwszą w kraju organizacją, która otworzyła się na rozkwitający wówczas ruch rekonstruktorski w Polsce. Policyjni rekonstruktorzy w historycznych mundurach Policji Państwowej II RP, znaleźli się w szeregach Stowarzyszenia, a obecność ich, można było dostrzec przy okazji uroczystości, kolejnych Świąt Policji, wydarzeń patriotycznych i rocznicowych, gdzie prezentowali się m. in. w poczcie sztandarowym WSRP 1939 roku. Do pięknej karty historii Stowarzyszenia zapisała się defilada rekonstruktorów policyjnych, która miała miejsce 23 lipca 2011 roku podczas Centralnych Obchodów Święta Policji w Warszawie i przeszła Krakowskim Przedmieściem na pl. Zamkowy. Wówczas obecnych było ok. 50. rekonstruktorów Policji Państwowej z terenu kraju, pojazdy policyjne i rowery Łucznik radomskiej grupy WSRP
1939 r. Rekonstruktorzy policyjni, biorą udział w ciągu roku w wielu wydarzeniach, piknikach i otwartych imprezach, gdzie prezentują mundury i sprzęt policyjny, pamiątki oraz zdjęcia
z okresu międzywojnia.                                                                                                                        

    Jedną z imprez, którą od lat  wspiera Stowarzyszenie, jest coroczne wydarzenie plenerowe  pod nazwą  Konwent Gier Strategicznych „Grenadier”. Jest to święto miłośników gier strategicznych i historii wojskowości. Co roku w maju, dzięki inicjatywie mł. insp. Tomasza Kowalczyka – członka Stowarzyszenia,  można zetknąć się z żywą historią, poprzez proponowane inscenizacje historyczne, gry planszowe, rekonstrukcje bitew, pokazy sprzętu wojskowego, musztry, fechtunku, prezentacje filmowe i inne. W tych dniach przybliżana
jest również historia Policji Państwowej, przy udziale licznych rekonstruktorów, członków WSRP 1939 roku.      

    Kończąc to krótkie podsumowanie najważniejszych dokonań Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 roku, pragnę serdecznie podziękować wszystkim członkom założycielom Stowarzyszenia, członkom zwyczajnym, wspierającym i honorowym, dzieciom Policjantów Policji Państwowej zamordowanych w latach II wojny światowej,
którzy przechowali i pielęgnowali pamięć o Ojcach przez trudne powojenne lata, a poprzez konsekwentne dążenia i wiarę w sens działania, przekazywali prawdę historyczną kolejnym pokoleniom.

    Dziękuję wszystkim, którzy dzisiaj z wielkim zapałem, pasją, poczuciem misji i odpowiedzialności za wspólną historię, działają w Stowarzyszeniu realizując jego zadania statutowe, partnerom Stowarzyszenia – instytucjom i organizacjom pozarządowym – dzięki wsparciu których, możemy utrwalać ważną narodową pamięć, przypominać i edukować kolejne pokolenia młodych Polaków.

    Działania Rodzin Policyjnych 1939 roku aktywnych w różnych częściach kraju, to wieloletnie i żmudne dążenie do przywracania pamięci o zapomnianych bohaterskich Policjantach, których szlachetne postawy, Ich najwyższa ofiara, były przez powojenne lata wymazywane z narodowej pamięci. Dzisiaj, obowiązkiem nas wszystkich jest tę pamięć przywracać i utrwalać. Tak, aby zło które dotknęło miliony ludzi podczas ostatniej wojny, nie powtórzyło się nigdy więcej.

                                            

                                                                                        Tekst: Michał Krzysztof Wykowski