Bolesław Lutomirski urodził się 14 sierpnia 1881 r. w majątku Bylino na Mazowszu,

w powiecie płockim.

Ojciec, Albin Lutomirski, był dziedzicem majątku ziemskiego Bylino, sięgającego   udokumentowaną historią 1600 r. Matka, Józefa z domu Chojecka, pochodziła również ze starego rodu.

Rodzina wychowywała swe dzieci w szacunku i miłości do Ojczyzny. Bolesław, zgodnie z tradycjami rodzinnymi, walczył za Niepodległą Polskę.

1 lipca 1919 r. Bolesław wstępuje w szeregi Rezerwy VI Okręgu Policji Państwowej w Warszawie (zgodnie z Rozkazem Komendanta Policji Państwowej Miasta Stołecznego Warszawy Nr. 87 z 14 kwietnia 1924 r. – do wysługi lat zaliczono mu czas poprzedniej służby, tj. od 14 grudnia 1918 r.) Otrzymuje numer służbowy 2325 i znaczek policyjny numer 623.

W 1919 r. Bolesław poślubił Kornelię Cywińską. Mieli dwoje dzieci Kazimierza – mojego ojca i córkę Hankę.

W latach 1924-1939 Bolesław Lutomirski służył jako st. post. Policji Państwowej w Urzędzie Śledczym w Warszawie przy ul. Daniłowiczowskiej nr 3.

Został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.

Po napaści Niemiec na Polskę, Bolesław spełnił swój obowiązek wobec Ojczyzny.  Wykonał rozkaz Komendanta Głównego PP i ewakuował się z dokumentami służbowymi na Wschód. Tam został aresztowany i przewieziony do obozu jenieckiego w Ostaszkowie. Znajdował się na liście wywozowej NKWD Nr 026/4 poz. 76 z dnia 13.04.1940 r. (Naznaczeni piętnem Ostaszkowa, Wykazy jeńców obozu ostaszkowskiego i ich rodzin – teczka Nr 1425). 

Przetransportowany został, z innymi policjantami PP, pociągiem do siedziby NKWD w Kalininie, obecnie Twer, gdzie wiosną 1940 r. wszyscy zostali zamordowani przez rozstrzelanie w tył głowy. (Na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP (b) z 05.03.1940r.) Ciała zostały wywiezione i zakopane w leśnych dołach niedaleko miejscowości Miednoje. Tam spoczywa także Bolesław Lutomirski (Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego w Miednoje, tom 1. KCM1 – 510).

W Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie w Kaplicy Katyńskiej nasz dziadek ma swoje miejsce pamięci wśród 15 tys. tabliczek ofiar: Katynia, Charkowa, Miednoje i innych miejsc mordu.

W dniach 9-11 listopada 2007 r. na pl. Piłsudskiego w Warszawie odbyły się uroczystości upamiętniające zamordowanych przez sowiecki aparat bezpieczeństwa polskich oficerów i funkcjonariuszy. Odbyła się też uroczystość awansowania o jeden stopień ofiar zbrodni katyńskiej. St. post. Bolesław Lutomirski awansowany został na stopień aspiranta Policji Państwowej. Czytanie listy Nr 10758, str. 3130, z jego nazwiskiem odbyło się dnia 10.11.2007 r.

Dnia 28 kwietnia 2010 r. na terenie Zespołu Szkół Nr 5 przy ul. Szczawnickiej w Warszawie, w ramach programu: „Katyń-ocalić od zapomnienia”- uczniowie szkoły posadzili DĄB PAMIĘCI – poświęcony:

„Aspirantowi Policji Państwowej Bolesławowi Lutomirskiemu,

Zamordowanemu w Twerze, w roku 1940, przez NKWD“.

Wojna obeszła się okrutnie również z jego synem Kazimierzem. Został on aresztowany przez Niemców i przewieziony transportem Kraków – Tarnów do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz dnia 14.06.1940 r. Dostał numer 450 - jako więzień polityczny Polak ( P POLE ). W kwietniu 1941  przeniesiono go do obozu

KL Neuengamme, gdzie otrzymał numer 5413. Następnie był więziony w: KL Revensbruck – nr 2035, KL Dachau – nr 32103, KL Natzweiler – nr 4260,

KL Mauthausen – nr 137738, gdzie przebywał do wyzwolenia 1945 r.

Babcia Kornelia Lutomirska – żona Bolesława – niemiecką okupację przeżyła z córką w Warszawie. Opłakiwała męża i syna, mając nadzieję na ich powrót.

Po naszym dziadku Bolesławie pozostała pamięć w naszych sercach oraz dwie fotografie uratowane z płonącego we wrześniu 1939 r. mieszkania przy Smoczej.

Wspominali: Wojciech Lutomirski – wnuk z żoną Barbarą i córką Mileną.

                                                                 Warszawa dnia 04 listopada 2018 r.