Euzebiusz Marian Zieliński urodził się 14 sierpnia 1892 r. w Warszawie. Był synem Władysławy z Latoszków i Franciszka /urzędnika Zarządu Miejskiego Warszawy/.

Euzebiusz wychowywał się w domu o wysokich tradycjach patriotycznych. Jego dziadek Franciszek był porucznikiem i brał udział w Powstaniu Styczniowym, a pradziadek Kazimierz również jako oficer /brak danych co do stopnia/ brał udział w Powstaniu Listopadowym.

Jak się później okaże, krew powstańcza od najmłodszych lat na dobre zadomowiła się w Euzebiuszu. W 1910 r. po ukończeniu Gimnazjum im. Czackiego rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechanicznym /budowa maszyn/. Na skutek aresztowania – za zorganizowanie demonstracji pod konsulatem niemieckim – został relegowany i studiów nie ukończył.

Od 1910 r. do 1923 r. był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół” /pseudonim "Wysocki”/, w którym pełnił m.in. funkcję naczelnika Gniazda "Warszawa 2". Jako czynny zawodnik brał udział w różnego rodzaju zawodach, które z powodzeniem też wygrywał /arch. dom. zdjęcia, medal/, ale niestety niewiele danych się zachowało.

W czasie okupacji niemieckiej gromadził i przechowywał broń, którą następnie wraz z kolegami z "Sokoła” użył przy rozbrajaniu Niemców.

W 1914 r. przystąpił do organizowania Straży Obywatelskiej, w której następnie – w  I Komisariacie – do 1916 r. pracował jako pomocnik techniczny komisarzy.

Po przemianowaniu Straży Obywatelskiej na Milicję Miejską pozostaje nadal w jej szeregach. W międzyczasie wstępuje do Polskiej Organizacji Wojskowej. W porozumieniu z Komendą Legionów Polskich zostaje wykładowcą terenoznawstwa na kursach podoficerskich, pełniąc funkcję zastępcy dowódcy kompanii.

Po utworzeniu z Milicji Miejskiej jednostek Policji Państwowej pracuje w III Komisariacie Warszawy w stopniu komisarza.

W okresie wojny z sowietami w sierpniu 1920 r. zostaje współorganizatorem Warszawskiego Batalionu Policji w utworzonym Ochotniczym 15 Pułku Piechoty, w grupie generała Zawadzkiego.

Podczas Bitwy Warszawskiej jest dowódcą VII Kompanii tegoż pułku, a następnie dowódcą III  Batalionu. Batalion ten po zakończeniu działań w rejonie Warszawy pełni na linii Zbrucza służbę kordonową w grupie generała Lindego. Za udział w kampanii porucznik Zieliński otrzymał w 1929 r. Medal za Wojnę 1918-1921 oraz Medal X-lecia Odzyskania Niepodległości.

Po zdemobilizowaniu w 1921 r. powraca do pracy w Policji Państwowej w Komendzie Głównej w Warszawie. W 1924 r. zostaje odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

W 1925 r. zawiera związek małżeński z Janiną z Leśniewskich, córką znanego warszawskiego adwokata. Z tego związku ma dwóch synów: Andrzeja /1926 – 1944/ - podchorążego, żołnierza AK, który zginął w akcji tuż przed Powstaniem Warszawskim i Zbigniewa /1929 – 2018/, który po wojnie był aresztowany i przez 1,5 roku więziony i torturowany za przynależność do organizacji podziemnych i udział w próbie obalenia ustroju.

Podczas pracy w Policji pełni różne funkcje zawodowe i społeczne. Między innymi w 1930 r. zostaje wybrany w skład Zarządu, a następnie obejmuje funkcję prezesa Policyjnego Domu Zdrowie, którą pełni aż do wybuchu II Wojny Światowej.

W 1928 r. zostaje odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Pracuje również przy organizacji policji konnej na terenie koszar przy ul. Ciepłej 13 w Warszawie, gdzie zamieszkuje do sierpnia 1939 r. Stąd 30 sierpnia 1939 r. rozkazem Ministra Sławoja Składkowskiego zostaje oddelegowany na komendanta miasta Łodzi.

Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. udaje się na tereny wschodniej Polski /widziany ostatni raz w walkach przy obronie Łucka i Lwowa/, by bronić granic RP przed Armią Sowiecką, która 17 września zaatakowała nasz kraj.

W bliżej nieznanych okolicznościach dostaje się do niewoli sowieckiej. Podkomendni, którym udało się powrócić z Rosji donoszą żonie, że był widziany w obozie w Ostaszkowie.

W 1946 roku PCK na wniosek żony Janiny prowadzi poszukiwania zaginionego. Bez rezultatu.

W 1990 roku na wniosek syna Zbigniewa PCK ponownie prowadzi poszukiwania na terenie ZSRR, ale żaden ślad nie zostaje odnaleziony. Jedynym punktem odniesienia jest notatka z obozu /nie ma miejscowości/, w której podczas przesłuchania inspektora Łozińskiego pada nazwisko i rysopis zbliżony do inspektora Zielińskiego, ale przekłamane zostało  imię /Zenobiusz/. Nie ma też w zeznaniu mowy na jaką okoliczność przebywał w obozie /pada tylko pytanie, kto z panem tu przybył i skąd?/. Jest to zeznanie, więc nie ma dowodu czy był w obozie, czy wtedy żył, bo dokumentów z innych przesłuchań - a zwłaszcza Euzebiusza - brak.

Na dotychczasowych listach wywozowych NKWD pośród 31 więźniów o nazwisku Zieliński z trzech obozów zagłady – brak inspektora Euzebiusza.

Biogram sporządzono na podstawie dokumentów: archiwa CAW, Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Gazety Policyjnej "Na Posterunku" /nr.36 z 1936r/, kartoteki PCK i Rodziny Katyńskiej oraz wiadomości własnych rodziny zamordowanego.

 

Biogram sporządził:

syn - Zbigniew Wojciech Zieliński dn.13.01.1993 r.

przeredagował:

wnuk - Marek Tadeusz Zieliński dn. 06.03.2019 r.